Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

"Η αυτοκρατορία των ανάπηρων"

Το 1ο blog που δημιουργήθηκε με αφορμή τις ειδήσεις των 20.00 - 3 ωρες μετα, για να είμαστε ακριβείς. 3 ώρες στις οποίες μεσολάβησε η πρώτη γεύση του τέλους μιας εποχής. Πάνω από μια σαλάτα με τόνο (κονσέρβα).
"Να πάρουμε στραγάλια πριν ανέβει το ΦΠΑ!"
"Μαλάκα! Να μια καλή ιδέα!"
Μετά ήρθε η απελπισία....με το που συνειδητοποιήσαμε τι λέγαμε...
Να πάμε στην πορεία της πρωτομαγιάς ήταν η πρώτη σκέψη. Η δεύτερη ήταν οτι όλοι αυτό θα κάνουν, οτι δεν μπορεί, αυτή η κατάσταση θα ξυπνήσει τον μέχρι τώρα βολεμένο μικροαστό, τον συνάδελφο απο το διπλανό γραφείο, τους νοικοκυραίους, τον ακαδημαϊκό, θα ενώσει έλληνες και μετανάστες. Εμάς μας ξύπνησε. Για τα καλά.
Η τρίτη σκέψη ήταν να αρχίσουμε blog. Είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε ένα -μάλλον- ελάχιστο κομμάτι του τι σκεφτόμαστε και πως νοιώθουμε προσπαθώντας να αναπνεύσουμε μέσα σε ένα πηγάδι με σκατά. Ένας τρόπος ή ίσως ο μόνος που μας έρχεται στο μυαλό? Γιατί άλλους δεν μάθαμε μεγαλώντας στην κοινωνία της δημοκρατίας, της αφθονίας και πίστης οτι τα κακά είναι πίσω μας. Τα κακά είναι δίπλα μας, γύρω μας, και το χειρότερο, είναι και μέσα στο μυαλό μας. Το αποψινό βράδυ είναι σκέτη απελπισία. Φαντάσου, ακούμε ένα live Τρύπες από την Καρδίτσα. Ίσως επειδή αυτές οι μουσικές και αυτά τα λόγια μας ξυπνάνε την "επαναστατική" εφηβεία και επείδή ίσως σε εκείνες τις μνήμες ψάχνουμε τώρα να βρούμε το σπίρτο που πρέπει να ανάψουμε. Ελευθερία και πάθος και το κεφάλι ψηλά - η έπαρση του να νιώθεις όχι τόσο μικρός και ασήμαντος, αλλά κομμάτι του συνόλου. Ναι, ακόμη και μέσα σ' εκέινες τις θλιβερές σχολικές αίθουσες.

(Ακολουθεί αποκάλυψη).

Τελοσπάντων, ας το γράψουμε πριν το ξεχάσουμε, η κεντρική ιδέα για απόψε είναι ότι καταργούνται οι τάξεις, και μάλιστα με ραγδαίο ρυθμό.
Ισως φαίνεται άσχετο αλλά υπάρχει πολύ σκέψη πίσω απ αυτό. Εχει να κάνει με την αδυναμία μιας γενιάς να ενταχθεί σε ταξικούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Γιατί η έννοια της τάξης είναι τόσο παρώχημένη σήμερα πού είναι δύσκολό ακόμα και το να εκφραστεί αυτή η σκέψη με σαφήνεια. Είναι η αίσθηση της εποχής, ένα habitus (όποιος θέλει να ρίξει ντομάτα, ελέυθερα). Το ζουμί είναι ότι βιώνουμε κοινωνική ιστορία (πολύ φοβάβαι, αλλά παράλληλα κωλοχαίρομαι) εν τη γεννέσει. Νιώθεις λοιπόν μια σχετική σχιζοφρένεια σκεπτόμενη/-ος αν τελικά όλες οι σχέσεις μέσα σε μια κοινωνία καθορίζονται πλέον μόνο από ένα φτηνό δίπτυχο ντυμένο ως δημοσιονομική εξυγίανση: τους φτωχούς και τους πλούσιους, τα ψίχουλα και τα λεφτά. Και οι φτωχοί είναι πολλοί. Εχουμε το λόγο να αντιδράσουμε καθώς η επιβίωση μοιάζει κατόρθωμα και τα δικαιώματα φαιδρό αστείο.Νισάφι πιά!
Ας βγούμε στους δρόμούς να τα πούμε εκεί. Ενωμένοι αυτή τη φορά, κατα προτίμηση, γιατί θα μας πιουν το αίμα με το μπουρι της σόμπας.
Άστα. Απελπισία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου