Χάσαμε τον Teo

Κι ενώ τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί σπεύδουν να αποτίσουν φόρο τιμής στον σκηνοθέτη της μετεμφυλιακής-μεταπολιτευτικής Ελλάδας, την προσοχή μας τράβηξε αυτό το το άρθρο απο τo rednotebook (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4630):

Ιδιαίτερό (μας) χαρακτηριστικό, ουδέν

Και μετά τι; Τσάμπα DVD, αφιερώματα σε ταινιοθήκες, δηλώσεις από σοβαρούς ανθρώπους, μια-χώρα-σε-πένθος; Αυτό;

Tης Χ.Κ. Εντάξει, σπουδαίος ήταν, ασφαλώς. Ο Θίασος και μένα μ’ άρεσε – εντελώς μεταξύ μας, μπορεί να βαριόμουν να δω άλλες ταινίες του. Ε, και ήταν και μεγάλος, αλλά ξέρω ‘γω, τόσοι χάνονται κάθε μέρα σε τροχαία, και είναι και νεότεροι. Και δεν συμβαίνουν και λίγα γύρω μας. Ε, τότε ρε γαμώτο, γιατί από χτες που άκουσα την είδηση μ’ έχει πιάσει τόση θλίψη; Γιατί; Το διάβασα, που λες, την στιγμή που μ’ είχες πάρει τηλέφωνο να μου πεις την καινούργια ατάκα του Χρυσοχοϊδη, γιατί έτσι πάει πια. Παίρνουμε ο ένας τον άλλον τηλέφωνο για να γελάσουμε με το νέο παραλήρημα του Λοβέρδου και για τον επόμενο Θεσσαλονικιό που πιάσανε, πού ‘ταν φίλος του τάδε βουλευτή, ή για να πούμε για το σχολείο εκείνο που δεν έχει θέρμανση και για το επόμενο νοσοκομείο που έκλεισε, λες και λέμε ανέκδοτα ή εξιστορούμε περιπέτειες καταστροφής με ποπ κορν στο χέρι. Διηγούμαστε με λεπτομέρεια πώς όλα διαλύονται με ταχύτητα φωτός δίπλα μας, ενώ καθαρίζουμε πατάτες και στην τηλεόραση ο Άδωνις χορεύει σ ένα πρωινάδικο. Και ξαφνικά μαθαίνεις ότι ένα μηχανάκι που οδηγούσε ένας τύπος στην Δραπετσώνα -πόσο πιο καθημερινό- σκότωσε αυτόν, που δεν τον ήξερες και τόσο, αυτόν που έφτιαχνε αυτές τις ταινίες, που δεν καταλάβαινες και τόσο. Και για μία στιγμή το είδες καθαρά - πόσο μη καθημερινό. Μέσα από την είδηση αυτή, για μια στιγμή μόνο, σε είδες καθαρά, εσένα και όλο αυτό γύρω σου, πόσο στα σκατά είσαι βουτηγμένος, πόσο πιο χαμηλά μπορούν όλα να πέσουν και να σε παρασύρουν, κι εσύ με την σειρά σου να παρασύρεις κι άλλα, πόσα λίγα μπορείς να κάνεις και πόσο τραγικά λιγότερα κάνεις, πόσο αόρατοι μέσα σ’ όλο αυτό είναι άνθρωποι σαν και αυτόν. Και πες μου, ήταν ανάγκη τώρα; Ήταν ανάγκη να τον καταπιείς με το μηχανάκι στην δικιά σου γήινη άσφαλτο τώρα; Και μετά τι; Τσάμπα DVD, αφιερώματα σε ταινιοθήκες, δηλώσεις από σοβαρούς ανθρώπους, μια-χώρα-σε-πένθος; Αυτό; Μπορεί να μην έβλεπες την νέα του ταινία, να μην έχεις ιδέα πώς πραγματικά ήταν αυτός ο άνθρωπος, αλλά κάπου θα περιφερόταν στην πόλη, κι ας μην το μάθαινες. Θα’ χε άλλες σκέψεις για σένα, θά ‘φτιαχνε άλλες ιστορίες από αυτές που ακούς, και εικόνες αργές. Τώρα όμως απλά έφυγε και σου θύμησε ποιος είσαι και πόσο μόνος σου είσαι μαζί με όλους τους άλλους. (Κι αν δεν βγω έξω, αν δεν κάνω κάτι, αν δεν βρεθώ με άλλους, τότε ξέρεις. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ουδέν.)